Je hebt mensen die voor het eerst aan een tantraworkshop meedoen en die gelijk enthousiast de ruimte in stappen. ‘Joehoe, hier ben ik!’, stralen ze uit. Ze gaan vrijwel meteen op in het geheel en hebben binnen de kortste keren hun plek gevonden.
Andere mensen hebben meer tijd nodig. Zij lijken zich bij binnenkomst vooral aarzelend en ongemakkelijk af te vragen: ‘Is het hier wel oké, gaat dit wel wat worden?’ Voor sommigen heeft de eerste trigger zich dan eigenlijk al aangediend…
Ook in het eerste uur van een workshop, in de kring en bij het dansen, is het vaak duidelijk wie zich snel op z’n gemak voelt en wie er nog niet echt ‘in kan zakken’. En hoewel ik het onhandig van mezelf vind, gaat mijn aandacht dan al snel uit naar mensen die juist niet in de flow zitten. Bijvoorbeeld naar degene die veel rondkijkt, die niet echt gaat dansen of die de ogen openhoudt als ik juist vraag om die te sluiten. Zo iemand lijkt op dat moment energetisch ‘hoog’ te zitten en weinig tot niet te ontspannen. In het verleden ging ik zo’n persoon nog wel eens extra stimuleren of uitdagen, maar dat doe ik (gelukkig) niet meer. Maar ondertussen ben ik blijkbaar wel getriggerd door het gedrag van de ander.
En ja, dan betrap ik mezelf wel eens op de gedachte: ‘Nou, voor deze persoon gaat het ‘m niet worden, volgens mij’. Waarop er ook twijfel kan opkomen. Dan ben ik even bang dat iemand de workshop tien keer niks vindt of mij stom vindt. En vrees ik het ongemakkelijke gevoel dat die persoon misschien wel de hele workshop gaat blijven houden. Ik denk dat het me herinnert aan die eerste spirituele workshop die ik zelf in 1994 deed. Daarbij moesten we elkaar 10 minuten in de ogen kijken. Ik dacht dat ik dood ging. Zó ongemakkelijk en wat een buikpijn had ik.
Maar weet je wat nu het wonderlijke is? Dat het al vaak is voorgekomen dat juist zo iemand achteraf vertelt dat hij of zij een hele diepe ervaring heeft gehad. Mensen van wie ik verwacht dat ze bij het eindrondje gaan vertellen dat ze het toch wel heel ongemakkelijk vonden allemaal en ‘dat tantra het niet echt is voor ze’, vertellen dan ineens hoe bijzonder ze het vonden en dat ze zeker weten terug gaan komen. Wat ze vervolgens ook doen. Of zo iemand stuurt achteraf een lang bericht waarin hij of zij uitlegt hoe waardevol de workshop was. Tja, eigenlijk had ik dat zelf ook, na die eerste workshop met dat aankijken. Wat een dramatisch afschuwelijke oefening was het en tegelijkertijd zo mooi en indrukwekkend…
Jaaah, tantra triggert. Zo kun je als deelnemer ontdekken hoe veilig of hoe onveilig je je voelt, waar je blokkeert en waar je de uitnodiging tot ontspanning en overgave ervaart als een uitdaging. Als begeleider kun je onder andere ontdekken hoe liefdevol je wel of niet richting je deelnemers bent en of je kwaliteiten als empathie en geduld werkelijk lééft. Zelf voel ik steeds weer hoe belangrijk het is dat ik iedere persoon met een open hart ontvang en dat nieuwe mensen werkelijk mogen voelen: ‘Het is hier oké en jij bent helemaal oké’. Ook leer ik een hoop over geduldig zijn (van nature niet mijn grootste kwaliteit…): iedereen heeft z’n eigen tempo om te openen, te zakken en te ontspannen en het is belangrijk dat ik als begeleider dat tempo helemaal respecteer. Want alleen als mensen zich veilig voelen en kunnen ontspannen, kan er heling en groei plaatsvinden.
Kortom, tantra triggert soms als de hel, maar wat een prachtige Lessen in Liefde heeft het mij te leren…
Wil jij delen hoe tantra jou triggert en welke lessen jij leert? Ik kijk uit naar je reactie!
Dank, mooi om te lezen en fijn ook wel dat ongemak door jou gezien wordt. Ik merk dat ik me als ongemakkelijke deelnemer vaak schuldig voel naar de begeleider en naar de anderen omdat ik er ‘niet goed genoeg bij ben’ en naar mezelf omdat ik ‘er niet genoeg uit haal’. En inderdaad, ongemak zakt als je merkt dat de ander er geen oordeel op heeft en alleen maar laat weten dat het oké is. Hiephoi voor tantra!