Op oudejaarsavond 2017, net iets voor twaalf uur, voltooiden Remi en ik de uitdaging die we 21 dagen eerder waren aangegaan. Die uitdaging bestond uit het dagelijks doen van de meditatie ‘Become the caress’.
Deze meditatie is een van de 112 meditatietechnieken uit de Vijnana Bhairava Tantra (VBT), een oude tantra-stroming van zo’n 1500 jaar geleden. De betreffende sutra en Osho’s uitleg ervan staan o.a. beschreven in zijn Boek der Geheimen en de concrete toepassing ervan hebben we geleerd van Ma Sarita, een internationaal bekende tantra teacher, nog door Osho zelf begeleid. Remi en ik hadden een tijd geleden al van haar gehoord dat het langdurig doen van deze meditatie absoluut een helende werking op koppels zou hebben. Nou, dat wilden we wel eens uitproberen!
Wat is ‘Become the caress’?
De meditatie bestaat eruit dat je om beurten gedurende een afgesproken tijd een zachte aanraking ontvangt. De aanraking gaat hierbij in één lange beweging door. De ontvanger kiest iedere keer opnieuw om wat voor aanraking het gaat: met alleen de vingertoppen, met de onderkant van de bovenste kootjes van de vingers of met de hele hand. Het is een niet-sensuele aanraking, je geeft als gever geen extra prikkelingen en het is zeker ook geen massage. Het is een voortdurende streling die je geen enkele keer onderbreekt. Je ‘springt’ dus ook niet ineens over van bijvoorbeeld een hand naar de buik.
De aanraking is een meditatie waarbij je, kort en simpel uitgelegd, in het hier en nu helemaal ‘de streling kunt worden’ om zo in een vredige, mindloze staat te komen.
21 dagen lang samen deze meditatie doen, dat moest toch wel bijzonder worden, alleen al om het feit dat we samen dit commitment aangingen. Iets wat in onze tantrische relatie van meer dan 10 jaar toch geen vanzelfsprekendheid is. Daarnaast moesten we er natuurlijk 3 weken lang een moment voor inplannen, naast werk, gezin en andere activiteiten. We besloten de eerste week ieder 7 minuten te doen, dan een week 14 minuten en dan een week 21 minuten. Dit hebben we uiteindelijk ook precies zo gedaan.
Intussen ligt de 21-daagse achter ons, heb ik kunnen terugblikken en… voel ik in eerste instantie teleurstelling. ‘Typisch iets voor jou’, zou Remi zeggen, ‘Want je had natuurlijk allerlei verwachtingen.’ En ja, inderdaad, die had ik, hoewel ze niet heel concreet waren. Maar laat ik vooral vertellen wat we gedaan hebben en wat er zoal gebeurde.
Hoe ging het?
De eerste week deden we de meditatie ieder 7 minuten, op één kant van het lichaam. In die week hadden we werkelijk alle dagen een heerlijk contact en waren we helemaal in de flow samen. Dit kon natuurlijk ook nog een na-wee van India zijn, want daar waren we uiteindelijk heel goed van teruggekomen. De meditatie zelf was iedere dag fijn, maar wel kort. Te kort om er echt helemaal in te zakken. Ik werd ook gelijk al geconfronteerd met mijn beperkte concentratie-capaciteiten. Als ontvanger langer dan 20 seconden met mijn aandacht bij de streling blijven, zonder afgeleid te worden door mijn actieve brein die altijd iets te doen heeft, bleek vrijwel onmogelijk. Als gever leek het iets makkelijker te gaan, vooral als ik mijn ogen sloot. Maar ook daar vlogen mijn gedachten steeds weer alle kanten op.
De tweede week deden we ‘Become the caress’ 14 minuten lang; 7 minuten aan iedere kant van het lichaam. Deze week begon in harmonie, maar later kwamen daar wat scheurtjes in. Er waren wat irritaties over en weer en hoewel onze dagelijkse meditatie zeker op het moment rust gaf, haalde het de gedoetjes in het dagelijks samenleven niet weg.
De laatste week deden we de meditatie 21 minuten, dus ruim 10 minuten aan iedere kant van het lichaam. Al snel werd me duidelijk dat dit de minimale lengte voor deze meditatie is. Pas in deze week kon ik er echt helemaal inzakken, zowel in het ontvangen als in het geven. Nog steeds moest ik hard werken om mijn aandacht bij de streling te houden, maar ik heb zeker glimpen opgevangen van wat er met ‘become the caress’ bedoeld wordt. Een moment van niets, van stilte, van zijn en van het samenvallen van gever en ontvanger. De laatste keer op oudejaarsavond gaf me dan ook zeker een gevoel van weemoed en spijt (‘oh, snif, nu is het voorbij..’).
Wat was het effect?
Het belangrijkste effect was dat de meditatie iedere keer na afloop veel rust gaf. Dit werd vooral duidelijk toen we een keer net van te voren ruzie kregen. Ik was zo geïrriteerd dat ik koppig weg liep en de meditatie eigenlijk niet meer wilde doen. Na 10 minuten kwam ik echter tot bezinning en gelukkig mocht ik onze sacred space nog in. Zonder er verder een woord aan vuil te maken, hebben we de meditatie gedaan en daarna was iedere vorm van gedoe of drama weg. Bam, gewoon in rook opgegaan. De doorgaande en doelloze aanraking geeft duidelijk rust en laat gever en ontvanger op een gegeven moment één worden. Dan rest er niets anders dan ‘het strelen’, of ‘de streling’.
Als je iemand bent die binnen een relatie graag veel intimiteit en seks wil, dan kan deze meditatie een zekere rust geven omdat je weet dat je 21 dagen lang in ieder geval op deze manier aangeraakt wordt. Als je iemand bent die al snel druk van de ander voelt om intimiteit of seks te hebben, kan het heel fijn zijn om 21 dagen op een niet-doelgerichte manier aangeraakt te worden. Zo kun je ervaren dat je partner tot aandachtige, doelloze aanraking in staat is.
Oh, en nu we het toch over seks hebben, ‘Become the caress’ is in mijn beleving totaal niet seks-opwekkend. Wat niet wil zeggen dat je vanuit de ontstane rust en liefde geen zin zou kunnen krijgen. Bij ons nam de zin echter gedurende de 21 dagen steeds meer af. Eveneens waren alle kundalini-achtige schokbewegingen (die we allebei bij aanraking normaal gesproken vaak hebben) na 21 dagen totaal verdwenen. Vanwege deze geconstateerde afgenomen zin is deze aanraakmeditatie voor seksverslaafden mogelijk erg zinvol. En idem voor stellen waarbij er veel seks maar weinig liefde aanwezig is. Voor mezelf sprekend vond ik dit effect echter minder geslaagd, ik was graag de passie van de eerste week in de andere twee weken even sterk blijven voelen.
Wat ik verder kan voorstellen is dat deze meditatie voor een stel dat elkaar weinig aanraakt (nog) meer effect heeft. Tussen Remi en mij is er altijd veel lichaamscontact, dus wellicht dat voor ons het verschil tussen met en zonder deze meditatie minder groot is dan bij sommige andere stellen.
Als het gaat om het meditatieve stuk en het binnengaan van een mindloze ruimte, dan is het duidelijk dat ik nog een lange weg te gaan heb. Dynamische meditaties die mijn energie doen stromen, zijn een eitje voor mij, maar de stilte vinden en simpelweg ‘zijn’, oei, dat vraagt nog veel oefening.
Conclusie?
Het was super mooi om samen deze uitdaging aan te gaan. De komende tijd zullen we daarom opnieuw een meditatie uitkiezen om deze meerdere (bij voorkeur 21) dagen achter elkaar te doen. Vooralsnog gooi ik er wel eerst een dynamische meditatie tegenaan, om de seksuele energie weer op peil te brengen.
Tot slot heb ik hierboven dan wel gesproken over de effecten van deze meditatie, maar het is natuurlijk de vraag of het nodig is dat er effecten zijn. Ja, ik had graag gezien dat dit experiment een aantoonbaar positief effect op onze relatie had gehad. Dat had ik leuk gevonden voor mezelf en onze relatie, maar ook voor de deelnemers van mijn workshops. Dan had ik immers uit eigen ervaring kunnen vertellen hoe fantastisch het is om deze meditatie 21 dagen lang met je geliefde te doen en welke prachtige effecten dat heeft.
Maar hoe belangrijk is het dat er een effect is? Meditatie streeft immers geen doelen na, anders dan in het hier en nu zijn, de mind te observeren en jezelf uiteindelijk over te geven aan de stille en liefdevolle ruimte van ‘zijn’.
Voor nu laat ik dan ook alle oordelen over deze meditatie en de vermeende effecten los. De ervaring was precies dat wat ie was. AHO
‘While being caressed, sweet princess, enter the caressing as everlasting life’
(sutra 10, Book of Secrets, Osho)
