Ik breng al een behoorlijke tijd door in een zintuigendoolhof maar ineens wil ik eruit. Nee, ik MOET eruit.
Tot dan toe heb ik ontspannen en met plezier zo’n 40 (- 1) wonderbaarlijk vormgegeven kamers (her)ontdekt en me opnieuw over van alles en nog wat verwonderd.
Veel dingen herkende ik van de eerste keer dat ik er was, maar ik zag ook nieuw toegevoegde kamers en attributen. Of had ik die de eerste keer gewoon niet gezien? Ook leek het alsof er veel meer geluiden waren dan de eerste keer.
Het was opnieuw verrassend en mooi, maar nu wil ik er toch echt uit. Ik kan alleen geen van de uitgangsdeuren meer vinden. Ik krijg het warmer en een lichte paniek overvalt me. Vroeger al was ik bang om als laatste in het schoolgebouw achter te blijven. Nooit zal ik als laatste een feestje verlaten. In de sauna krijg ik na een minuut of 20 altijd een kleine angstaanval en moet ik er direct uit. En op een zondagavond in mijn eentje achterblijven in een zintuigendoolhof in Tilburg, dat wil ik al helemaal niet.
Ergens in mijn hoofd klinkt een stemmetje dat zegt: Wendy, je kunt nu heel tantrisch bij deze angst gaan zijn, gewoon ermee ademen en alles omarmen wat je voelt.
Maar whoei, mijn zenuwstelsel is al naar standje ‘sympathisch’ doorgeslagen en het enige dat ik wil is vluchten. Gelukkig kom ik Tom tegen. Tom, ik moet er uit, maar ik kan de deuren niet vinden. Hier, wijst hij en oefffffff, ik kan weer vrij ademen.
Buiten gekomen moet ik alsnog een paar kamers door, maar die herken ik van de vorige keer. Toch heb ik niet de rust om daar nog even te blijven en bijvoorbeeld even op het bed dat er staat te gaan liggen. Ik stap stevig door, want ik móet er gewoon helemaal uit.
Hoe tantrisch was dat nou?
Als het gaat om het ‘zijn’ met mijn angst was ik in dat doolhof dus niet heel tantrisch bezig. Tantra omarmt immers al-les :).
Heb ik het dan misschien op een ándere manier wel tantrisch kunnen beleven?
Hoe heb ik bijvoorbeeld alles waargenomen in het doolhof? Je kunt de werkelijkheid namelijk op verschillende manieren waarnemen. Zo kun je je mind op volle toeren laten draaien en over alles wat je ziet, hoort en voelt een mening of oordeel laten ontstaan. Dat noemen we in tantra second order reality. Het is de werkelijkheid zoals de meeste mensen die vrijwel altijd ervaren; via alle gedachten, interpretaties, oordelen en meningen die ze hebben over alles wat ze waarnemen en meemaken.
Tantra helpt je echter om óok first order reality te ervaren. Dat is de werkelijkheid zoals een baby die vermoedelijk ervaart. Direct en via de zintuigen, vóordat er een gedachte over ontstaat. Non-interference wordt dit ook wel genoemd.
In het doolhof lukte me dat een groot deel van de tijd, maar niet aldoor. Want oh, wat gaat het hoofd snel met interpreteren en oordelen. Overigens moesten we deze keer vanwege de coronamaatregelen handschoenen aan en dat was het enige smetje op dit bezoek, aangezien het aanraken van alle decors wat minder direct binnenkwam. Ik had natuurlijk, net als een baby, mijn mond kunnen gebruiken, maar dat was in het kader van corona vast ook niet de bedoeling.
Wat me wel goed lukte deze keer was om te vertragen. Op heel veel plekken bleef ik een tijd staan of zitten, om zo te ontdekken dat er dan ineens nog dingen veranderden: een decor, een achtergrondgeluid, een beeld… Zo liet ik me eigenlijk nog meer verrassen dan de eerste keer.
Tot slot kon ik me tot aan die laatste bange minuten ook wel helemaal overgeven aan de tijdloosheid. Je gaat het doolhof namelijk zonder mobiel of horloge in en hierdoor kan je je besef van tijd even heerlijk verliezen. Heel tantrisch, want in tantra is tijd ongelofelijk relatief.
Ik laat de laatste kamers achter me en oef, ik ben er uit. Een zucht van verlichting.
In de lounge ontmoet ik een paar van de andere deelnemers uit onze groep. Sommigen hebben op en top genoten, maar een van hen zegt: Ik wist al in de eerste minuut dat dit niks voor mij was, dus ik heb gelijk de groene pijlen naar buiten gevolgd.
O ja, de groene pijlen.
Zo activeert angst dus de primitieve delen van je hersenen. Je kunt niet meer normaal nadenken en vergeet spontaan dat de groene pijlen die je overal in het doolhof ziet (als je er op let) je gewoon naar de uitgang wijzen. Het was echt wel gezegd bij de uitleg, deze keer én de vorige keer. Ik had dus gewoon kunnen ontspannen, aaarrgh.
Bij het napraten ontdek ik tot mijn verbazing dat ik toch écht niet alle hoeken en gaten heb ontdekt, want nee, ik ben niet ACHTER ‘de man’ geweest, het is niet eens in mij op gekomen dat daar ook nog iets zou zitten.
Dus.. nou moet ik binnenkort voor de derde keer. Ga jij mee?!
