Heard it, done it, seen it.
Het is 2017 en na het volgen van ruim 30 meerdaagse tantra-retreats en het begeleiden van – gokje – meer dan 150 workshops, is het wel klaar. Iedere mogelijke meditatie is gedaan, ieder proces is al eens aangegaan en ieder ego-gedoetje al vele keren gedeeld. Mijn kundalini stroomt, mijn chakra’s staan open en ik voel me in lijn met het goddelijke plan. Voor mij geen tantra-shit meer, alleen nog maar bliss!
Tja. Hoe klaar kun je zijn met tantra? En waar gaat tantra nou eigenlijk écht over? Gaat het over steeds weer nieuwe meditaties en oefeningen doen om zo steeds weer verschillende ervaringen op te doen? Of gaat het eerder om het zakken in steeds weer dezelfde meditatie, iedere keer weer alsof je hem voor de eerste keer én voor de laatste keer doet? Gaat het er om dat je op een dag alle processen aangegaan bent en dus ‘af’ bent? Dat de kundalini-energie perfect stroomt door al je chakra’s, uiteraard allemaal volledig in balans? En dat er dus geen donkere momenten meer zijn, alleen maar licht?
Let’s get real. Ik kan je zeggen dat het bij mij na 11 jaar tantra verre van klaar is. In tegendeel. Het begint pas. Niet dat die 11 jaar niet al super waardevol waren. Ik heb veel meer bewustzijn in mijn lijf gekregen, mijn energie is inderdaad flink gaan stromen en ik kan me meer en meer verbinden met mezelf, met anderen en met de goddelijke stroom die voor mij overal en altijd aanwezig is.
Tegelijkertijd zijn er stappen die ik nu pas, na al die jaren, kan zetten. Zo ga ik dit jaar mijn andere, reguliere werk eindelijk loslaten en vanaf dan dus volledig van mijn tantrawerk leven. Ook is er nu pas een echte openheid naar groei gekomen, waarbij ik ook in staat ben om ook andere teamleden workshops voor Bliss Your Body te laten geven. De laatste weken lijkt het zelfs alsof er een energiebom in mij zit, die op het punt staat te exploderen. Maar… dit alles gebeurt niet zonder ook af en toe een donkere periode.
Afgelopen week zei ik het nog aan het eind van een workshop: in tantra is het echt niet alleen maar licht en warm en lief. Het is soms ook f**king pijnlijk. Het onder ogen zien van je eigen schaduw, verwondingen, gemis, verlangens, tekortkomingen, angsten en andere shit, het hoort er in tantra 100% bij, maar leuk kan ik het nog altijd niet noemen. En toch… is er geen licht zonder duisternis en zijn beide onlosmakelijk met elkaar verbonden.
What if this darkness is not the darkness of the tomb, but the darkness of the womb?
Dat zei Valarie Kaur onlangs in een speech over de huidige situatie in de VS. Een prachtige uitspraak. Iedere zwaardere periode in het leven kunnen we zien als het einde der tijden. Maar evengoed kunnen we het zien als de duisternis van de baarmoeder, oftewel: een plek van waaruit iets nieuws gaat ontstaan. Die wijsheid neem ik mee als ik – ongetwijfeld binnenkort – weer eens mijn eigen schaduw in de spiegel ontmoet. En die wijsheid gun ik ook jou, op het moment dat je op de bodem van de put zit en niet meer weer waar het licht is en of er überhaupt nog licht bestaat. Koester die baarmoeder; het moment van geboorte komt vanzelf.
