Deze zomer ga ik op vakantie naar Engeland, onder andere naar een tantraretreat met mijn leraar klassieke tantra, Christopher Hareesh Wallis.
Hareesh had al een paar keer in de communicatie laten weten: this is a phone and device free event en in de laatste mail werden we gewaarschuwd: bij aankomst you’ll have to turn in your phone.
Hm.
Ik ga niet graag offline.
En ik doe het ook nooit langer dan af en toe een halve dag in de sauna.
De laatste keer dat mijn telefoon meerdere dagen helemaal uit ging, was in 2018, toen ik een driedaagse darkness retreat in mijn eentje deed (hier maakte ik overigens indertijd deze vlog over).
Altijd online
Wat is dat toch, dat ik altijd maar bereikbaar wil zijn en dan vooral voor mijn werk. Dat ik altijd snel ‘moet’ reageren op (werk)berichten, dat ik geen ‘belangrijke’ (werk) dingen wil missen en dat ik de drang om te kijken naar binnenkomende mailtjes, appjes en aanmeldingen voor workshops maar moeilijk kan weerstaan?
Natuurlijk, ik ben niet de enige. Een groot deel van de wereldbevolking kent dit issue en worstelt er soms of vaker mee.
Maar heb ik de dopamine-kick die al deze online prikkels schijnen te geven nou echt nog altijd nodig? Ik zeg ‘nog altijd’ ja, want je zou denken dat het spirituele pad mij hier toch al van heeft bevrijd en dat ik als tantrabegeleider hier toch allang geen last meer van zou hebben…
Wel dus.
Oké, ik ben niet verslaafd aan koffie, alcohol, nicotine, netflix, wiet, porno, seks of gokken. Maar online prikkels, hmmmm, daar houdt mijn systeem dus nog wel altijd van.
Allemaal angst
Mijn vermoeden was en is dat er onder een online-prikkelbehoefte in wezen angst zit. Zoals dat waarschijnlijk onder iedere verslaving zit.
Angst.. om iets te missen, om er niet toe te doen, om niet gezien te worden, om niet gewaardeerd te worden, om in wezen niet echt iemand te zijn. Allemaal angsten die spelen op het niveau van de ik-identificatie, welke in mijn geval behoorlijk sterk verbonden is met mijn werk. Blijkbaar wil ik (in mijn werk) graag ‘iemand’ zijn, denk ik nog steeds dat ik iemand kán zijn, nee, geloof ik gewoon, dat ik iemand BEN. Terwijl ik op een dieper niveau natuurlijk allang weet dat die hele ik-identificatie een illusie is.
Onlangs was ik het, geïnspireerd door het boek The Anxious Generation, ineens helemaal beu. Ik voelde dat het hoog tijd was om serieus te onderzoeken waar en wanneer ik zoal (nog) geregeerd wordt door angst. Gewoon uit nieuwsgierigheid, om te kijken wat er gebeurt als ik hier meer bewustzijn op breng. Er hoeft niets weg, er hoeft niets anders, maar ik wil me er wel meer bewust van worden.
Het angst-project
Mijn angst-project bestaat daarom de komende weken uit:
1. Bewustwording van allerhande (subtiele) angsten
Meerdere keren per dag neem ik de tijd om bewust te voelen op welke momenten ik angst voel.
En wow, ik heb al gelijk ontdekt dat als ik daar op ga invoelen, dat ik allerlei subtiele vormen van angst blijk te ervaren!
Zoals gezegd: subtiel, dat wel, maar zeker aanwezig.
Bijvoorbeeld:
* Tijdens een yogales merk ik dat ik het koud krijg door het raam dat openstaat. Als ik hier dieper op invoel, merk ik dat ik bang om het echt heel koud te gaan krijgen en ik vermoed dat daar bij mij een oerangst onder zit om bij wijze van spreken ‘dood te vriezen’. Ik verkramp en kan niet echt ontspannen. Ik wil vragen of het raam dicht mag, maar daar wacht ik nog zeker een halve les mee. Want ik ben bang dat anderen het juist warm hebben en mij een zeur vinden, kortom mij niet aardig vinden. Ik merk verder dat ik niet écht kan zakken in de yin-houdingen. Ik registreer een subtiele angst om echt helemaal los te laten, de controle kwijt te raken. Dat komt waarschijnlijk neer op een oerangst om te verdwijnen, mezelf helemaal kwijt te raken, kortom om te sterven (ook al ben ik hier rationeel gezien helemaal niet bang voor).
* Ik merk een onrust als ik langere tijd (*kuch*, hoe lang denk jij hoe lang ‘langere tijd’ is??) niet op mijn telefoon of mail kijk. De angst die onder deze onrust ligt is moeilijk te pakken. Maar uiteindelijk kom ik uit voor ‘een angst voor De Grote Leegte’. Met dank aan Remi die mij hier graag op wijst :).
* Zittend in een volle trein merk ik hoe mijn lichaam zich subtiel samentrekt, vooral bij mijn buik. Dat doe ik uit angst voor… ? Hier kan ik het niet echt benoemen, maar het heeft mogelijk te maken met een angst voor prikkels, indrukken die mijn systeem wellicht toch als ‘mogelijk gevaarlijk’ registreert. Ik merk dat ik naar mijn telefoon wil grijpen, en dat wegvluchten in een apparaat tijdelijk iets van ontspanning geeft. Als ik zie wat 90% van de mensen om mij heen doet, vermoed ik dat ik niet de enige ben die ergens van wegvlucht.
* Ik ben bij iemand op bezoek die heel erg veel aan praten is. Ik merk dat ik er moe van word, maar dat ik toch niets durf te zeggen. Mijn lichaam voelt niet 100% ontspannen hierdoor. Is het angst voor conflict, voor dis-harmonie wat misschien uiteindelijk ook al weer uitkomt op een doodsangst?
* Een andere situatie die met Remi en mij te maken heeft (een project an sich) zal ik binnenkort als eerste delen met de deelnemers van de Intensive level 2. En wie weet komt er ook daar nog een blog over. Of een podcast…
Denk je nu: mijn god, ik had niet gedacht dat Wendy zo veel angsten had. Nee, dat wist ik ook niet.
Gelukkig zijn ze subtiel en kan ik mét deze angsten toch prima functioneren :).
Daarbij geloof ik dat vrijwel iedereen op deze subtiele laag dus angsten heeft.
(kortom, je kunt nog steeds met een gerust hart naar mijn workshops komen).
2. Zijn met wat is
Steeds als ik me bewust word van een angst, laat ik het verhaal erover zo veel mogelijk los en probeer ik alleen de sensaties in mijn lichaam te voelen. Er hoeft verder niets mee, alleen maar zijn met wat er is. Er is dus geen plan, zo van: als ik nu maar mijn angsten doorvoel, dan kom ik er vanaf). Ik kijk of ik er met compassie bij kan zijn.
(en ja – eerlijk is eerlijk – er blijft toch ook een hoop dat ik steeds meer vanuit liefde kan leven en niet vanuit angst…)
3. De grote test: 5 dagen offline
Tijdens de tantraretreat in Engeland zal ik mijn telefoon én laptop helemaal weg doen en 5 dagen niet voor werk bereikbaar zijn. Hierbij verwacht ik zeker momenten van onrust en subtiele angsten en die wil ik hélemaal gaan doorvoelen.
En jij?
Misschien heeft deze blog bij jou een nieuwsgierigheid opgewekt naar je eigen angsten. Dan nodig ik je uit om dit project ook aan te gaan. Emoties zoals verdriet of boosheid zijn vaak vrij duidelijk te herkennen; angst is wat dat betreft een stuk subtieler. En toch vermoed ik dat het een van de meest bepalende emotie is voor ons gedrag omdat het zo samenhangt met de oerdrang van ego om te overleven.
Denk aan….
Angst voor stilte, voor leegte, voor lawaai, voor geweld, voor pijn, voor tekort, voor gemis.
Angst om overweldigd te worden, om er niet bij te horen, om niet gezien/gewaardeerd/geliefd te worden, om voor gek te staan, om doorzien te worden, om iets te missen (FOMO), om het fout te doen, om dood te gaan en ga zo maar door.
Waar kom jij angst in je dagelijks leven tegen en kun je vervolgens zijn met de bijbehorende sensaties in je lichaam, zonder dat er iets ‘anders’ moet?
Mijn eigen ervaringen zal ik na de vakantie delen. En ik ben benieuwd naar de jouwe.
