Santiago de Compostella: een bedevaartsoord dat jaarlijks wordt bezocht door 300.000 pelgrims. Ik (Charlotte, teamlid bij Bliss) was één van de pelgrims die onlangs na het afleggen van 654 km deze stad binnenliep. Wat ging hieraan vooraf? En hoe ‘tantrisch’ was deze ervaring voor mij? 

Op ontdekkingstocht in mijn innerlijke wereld
Voordat ik wegging, vroegen heel wat mensen mij wat ik hoopte te vinden. Ik wilde geen doelen nastreven en vooral ervaren wat lang wandelen met me zou doen. Zijn in het moment. Op ontdekkingstocht in mijn innerlijke wereld om me vervolgens in de buitenwereld nog vrijer en levendiger te voelen. En vanuit de verbinding met mezelf, meer met anderen kunnen verbinden. Daarnaast ben ik in de afgelopen periode een aantal dierbaren verloren, waaronder mijn oma, moeder en een goede vriend. Hoe zouden zij een rol spelen tijdens m’n wandeling? 

Wandelen in stilte
Mijn eerste dag nam ik me voor m’n gehele reis te wandelen alsof het m’n eerste én laatste dag zou zijn. Dat wat ook aangeraden wordt bij het doen van tantrameditaties. Misschien dat ik er nog een paar keer aan heb gedacht gedurende m’n reis, maar verder was ik daar toch niet echt mee bezig. Desondanks was ik het grootste deel van de tijd wel in het moment. 

Ik liep twee verschillende routes. De eerste route was super rustig en hier liep ik bijna altijd in stilte. Geen muziek, geen podcasts; enkel en alleen de wind, omgevingsgeluiden en m’n eigen ademhaling. Deze stilte hielp me al wandelend verschillende inzichten op te doen én ze tijdens het wandelen te integreren. 

Van mijn tweede wandeling wist ik al dat het drukker zou worden. Maar ik keek hier echt naar uit: voor mij is het samendoen van dingen een grotere uitdaging dan alleen zijn. Daarbij had ik ook echt het verlangen om me te verbinden met andere pelgrims. 

Dankbaarheid
Ik heb veel verwondering en dankbaarheid gevoeld vanwege de prachtige omgeving van mijn tweede route. Wandelen door de bergen met veel groen en een grote verscheidenheid aan landschap. Ook was er gedurende mijn gehele reis dankbaarheid voor de momenten waarin ik de aanwezigheid voelde van mijn overleden dierbaren, dit maakte het wandelen nóg mooier. 

Vertragen en vertrouwen
Vertragen is één van m’n lievelingswoorden en in het samenlopen met anderen ging dit me gek genoeg beter af. In m’n eentje voelde ik me toch wat gehaast, zowel ’s ochtends als ik vertrok als tijdens de (lunch)pauzes, want ik wilde bijvoorbeeld niet laat aankomen in de volgende herberg.

Het gevoel van samenzijn en samen oplossingen kunnen vinden als iets anders gaat dan gepland, maakte dat ik in het gezelschap van anderen met meer vertrouwen liep. Bovendien vond ik het gevoel van samen het avontuur aangaan heel bijzonder. Ik voelde me heel dankbaar als ik me besefte hoe andere mensen een positieve bijdrage leverden aan mijn proces. Tegelijkertijd merkte ik dat het me minder goed lukte om mijn eigen ruimte te pakken, omdat het samen zo gezellig was. Een uitdaging voor een volgende keer: hoe bewaak ik mijn eigen verlangens in het samenzijn met anderen? 

Check-in met mezelf
Elk uur zette ik mijn alarm om vijf minuten te pauzeren en te voelen wat ik nodig had. Eten, stretchen, rusten, iets anders? Dit was heel fijn. Maar er waren ook momenten waarop ik hier geen ruimte voor kon maken, zoals de drie dagen op rij met alleen maar regen.  

Triggers en uitdagingen
Uitdagingen waren er op de momenten dat ik een haastgevoel ervoer en tegelijkertijd alsof ik me door modder voortbewoog. Daarnaast waren er medepelgrims die snurkten en scheten lieten.

Andere uitdagingen waren: de eerste keer poepen in het wild, het niet kunnen doen van m’n ochtendmeditatiebeoefening, drie dagen op rij alleen maar regen (inclusief doorweekte schoenen) en er twee dagen helemaal afliggen door voedselvergiftiging.

Maar toch: al deze meer of mindere ‘tegenslagen’ waren helemaal welkom, omdat het zonder uitdagingen te makkelijk zou zijn geweest voor me.

Ik merkte dat ik goed kon omgaan met de triggers die mij raakten op lichamelijk niveau. Hier kon ik me helemaal aan overgeven. Als ik toch ‘vastliep’, hielp het me als ik geluid ging maken tijdens het wandelen, zoals gibberish (onzintaal) uit te kramen en als ik mijn lijf nog meer liet bewegen.

Triggers die buiten mij lagen, zoals de snurkers, waren een stuk moeilijker om mee om te gaan. Daarbij voelde ik vooral frustratie. 

De aankomst!
Van tevoren wist ik niet hoe ik de aankomst in Santiago de Compostella ging ervaren. Nou, het was magisch! De zon scheen en er was een helderblauwe lucht. Alle emoties die er bestaan, gingen door me heen. Het was een gevoel dat ik niet kan omschrijven. Zouden we het in tantra ‘orgastisch’ noemen? Ik kon alles helemaal doorvoelen en merkte hoe de ene emotie veranderde in de andere emotie. En het was heel bijzonder om dit met m’n medepelgrims te delen. Daarnaast voelde ik ook een groot gemis van mijn dierbaren die ik de afgelopen jaren verloor en vooral m’n moeder. Ik kon haar aanwezigheid helemaal voelen ♥.

Overgang naar thuis
Nu ik weer thuis ben en terugkijk, lijkt deze pelgrimstocht wel een droom. Is het allemaal écht gebeurd? Misschien juist door de eenvoud van het wandelen en ook qua outfits had ik weinig keuze.

En was dit nou een tantrische reis?

Er waren dagen dat ik één werd met het wandelen. In sommige situaties was ik me helemaal bewust van wat er gebeurde, van mijn omgeving, van mezelf… Om vervolgens deze momenten te kunnen omarmen en doorvoelen. En soms lukte het me helemaal niet. Eigenlijk precies hetzelfde als thuis of tijdens tanraretreats. Het blijft een mooie oefening om tantra toe te passen in m’n (dagelijks) leven, waar ik ook ben. 

Het is ook niet zo dat ik me, sinds ik terug ben, nóg vrijer en levendiger voel dan eerst. Wel ben ik me nog bewuster van mijn vrijheid en levendigheid die er al was.