Gisteravond keek ik sinds lange tijd weer eens naar het journaal. Dat viel me behoorlijk zwaar op de maag. En dat in de week dat ik juist een lente-detox aan het doen ben.
Natuurlijk, in het nieuws werd ook aandacht besteed aan een oud bootwrak dat op 3 kilometer diepte in goede staat was gevonden. En de weerman had alleen maar ‘mooi weer’ te melden. Maar voor de rest was het zoals gezegd zware kost. De oorlog in Oekraïne, de vluchtelingen, een kerncentrale die kan gaan lekken, klimaatverandering en een vooruitzicht van stijgende prijzen en dalende koopkracht… Dachten we toch net uit een ‘crisis’ te zijn gekomen…
Ondenkbare situatie
In de afgelopen twee coronajaren heb ik bijzonder weinig dipjes gehad. Ik kon vrijwel altijd optimistisch blijven.
Maar gisteren merkte ik een flinke zwaarte in mezelf. Ik hing op de bank maar een beetje tegen Remi aan en bedacht dat het voor ons (= de naoorlogse generatie) toch totaal ondenkbaar is dat er op een dag ineens geen water meer uit de kraan komt, er geen gas of elektriciteit is, dat er bommen om je heen vallen en dat je als vrouw mogelijk kunt vluchten, maar dat je je partner, vader of volwassen zonen moet achterlaten zodat zij, totaal onvoorbereid moeten gaan vechten in een oorlog. En toch, op dit moment is dit ergens in Europa de realiteit voor heel veel mensen.
Schaamte, schuld, verdriet en meer…
Allerlei emoties – met bijbehorende verhalen – passeerden de revue. Verdriet over het feit dat zoveel onschuldige mensen dit momenteel overkomt. Boosheid dat er een leider is die het blijkbaar zó belangrijk vindt om een bepaald stuk land erbij te krijgen, dat daar mensen voor moeten sterven of vluchten. Schaamte bij de gedachte dat ik in zo’n situatie vermoedelijk totaal radeloos en hulpeloos zou zijn. Maar ook schaamte voor het feit dat dit soort dingen ‘om de hoek’ blijkbaar ineens meer tot ons doordringen dan anders, terwijl er zo veel andere plekken met oorlog en armoede op de wereld waren en nog steeds zijn. Schuld voor het feit dat ik hier rustig op de bank zit en de luxe en rust heb om na te denken over de inhoud van een workshop met cacao- ceremonie aanstaande zondag. En angst voor een onzekere toekomst en voor de gevolgen die oorlog, klimaatverandering, inflatie of woningnood mogelijk gaan hebben, voor mijzelf en voor de mensen om mij heen.
Tijdens al dit mijmeren denk ik op een gegeven moment zelfs: kan ik zo’n workshop als die van zondag eigenlijk wel geven, in deze tijd?
Ik sus mezelf met de gedachte dat ik geld heb gestort op giro 555 en dat ik me tevens heb aangemeld bij Stichting Vluchteling voor als er straks lokale hulp nodig. Waarbij ik overigens óok met compassie denk aan de vluchtelingen uit o.a. Syrië, Afghanistan en Yemen die hier al waren.
Maar toch…
Wat kan ik doen?
Ik besluit om de helft van de opbrengst van de workshop van zondag aan een lokaal doel in Oekraïne te schenken. Dat is in ieder geval íets.
Daarna breng ik de rest van de avond in meditatie door, waarbij ik me vooral richt op het voelen en ‘verteren’ van al die genoemde emoties. Dat is immers wat in tantra aangeraden wordt: voel je emoties, zo veel mogelijk los van je verhaal erover en vertrouw erop dat je ze kunt ‘verteren’. Met deze ’emotional digesting’ los je de wereldproblematiek niet direct op, maar je kunt wel andere – onnodige – conflicten in je eigen omgeving ermee voorkomen. Enne, bedenk maar eens hoe het zou zijn als alle wereldleiders bewust hun emoties zouden ‘verteren’….
Tot slot probeer ik te focussen op de positieve effecten van de huidige situatie die er hopelijk ook gaan zijn. Ik noem maar eens wat…
* Als de import en export van en naar Rusland stil komen te liggen, kan de focus in grote delen van de wereld weer meer op lokale producten komen te liggen.
* Als de gaswinning uit Rusland stopt, is dat echt de laatste druppel die de noodzaak van duurzame energie in het licht zet.
* Als vluchtelingen uit Oekraïne opgevangen kunnen worden in leegstaande hotels, dan is daar wellicht ook tijdelijk plek voor de groeiende groep Nederlanders die voor een bepaalde periode iets nodig hebben.
* Als de inflatie inderdaad zo enorm gaat stijgen, dan kan de rijke bovenlaag zich wellicht solidair gaan tonen en kan de belasting op vermogen omhoog.
Overgave & vertrouwen
Heeft tantra, naast het verteren van emoties, nog meer wijze lessen voor de onzekere tijden die mogelijk voor ons liggen?
Tantra omarmt alle ervaringen in het leven en nodigt vooral uit tot overgave en vertrouwen.
Overgave aan de situatie zoals die nu is, wetende dat de dingen eenvoudigweg gaan zoals ze gaan en dat we de logica van het grotere geheel (voor zo ver die logica er is) in feite niet kunnen snappen.
Vertrouwen dat een crisis uiteindelijk ook tot góede dingen kan leiden. Tot solidariteit, mededogen en verbinding bijvoorbeeld. Maar ook tot een menselijke en duurzame manier van leven met elkaar.
Overgave en vertrouwen moet je echter niet opvatten als passief op de bank gaan zitten, stilletjes wachten op betere tijden (al is dat ook niet verboden). In de overgave en in het vertrouwen mogen we vanuit onze medemenselijkheid ook steeds weer voelen waar en hoe we een steentje kunnen bijdragen aan een mooiere en betere wereld.
